گل شیرینِ 45 ساله، در دره‌ای در ولایت پروان، در اتاق کوچک خیاطی‌اش پشت ماشین خیاطی نشسته است. خانه‌‌ی او در روستای هجانِ شهرستان سالنگ است. او برای مشتریانش در این شهرستان و حتی خارج از این محدوده لباس می‌دوزد.
گل شیرین در سال 2012 با یک قرضه‌ی کوچک 5 هزار افغانی (حدود 74 دلار) در روستای خود شروع به‌کار خیاطی کرد. او مواد کار، ماشینِ دوخت، قیچی و سایر وسایل مورد نیاز خود را برای شروع کسب و کار توسط این پول خریداری کرد.
این مادر شش فرزند می‌گوید: “من کار خود را که ابتدا آغاز کردم، تنها پول به‌دست داشته‌ام همان قرضه‌ای بود که از انجمن قرضه‌دهی برنامه انکشاف دهات گرفته بودم. ما هرچیزی که مشتری می‌خواهد و یا سفارش می‌دهد، می‌توانیم با این ماشین‌ها بسازیم. ما حجاب، لباسِ عروسی، دامن، و حتی کت‌های مخصوص زنان و کودکان را نیز می‌سازیم.”
در حال حاضر گل‌شیرین در 20 روستا در شهرستان سالنگ، در شهر چاریکار مرکز ولایت پروان و هم‌چنین در کابل، مشتری دارد. او یکی از صدها زن در ولایت پروان است که از طریق برنامه‌هایی مانند برنامه قرضه‌دهی برای زنان که توسط برنامه توسعه روستایی افغانستان (AREDP)، زیر نظر وزارت احیا و انکشاف دهات تأسیس شده، حمایت می‌شوند.
https://youtu.be/kfxA5iQkHcQ
این برنامه به زندگی گل‌شیرین معنای تازه‌ای بخشیده است. او حالا از اعتماد به‌نفس خوبی برخوردار است و باور دارد که او نه تنها برای بهبود زندگی خود، بلکه برای بهتر شدن زندگی دیگران نیز می‌تواند کمک کند. او تاکید کرد: «اکنون چهار ماشین دوختنی و شش کارآموز دارم که در حال یادگیری هستند. شروع کار ما خیلی آهسته بود اما حالا تقاضا برای محصولات ما افزایش یافته است. من در هر ماه، بین 15هزار تا 20 هزار افغانی (حدود 225 تا 300 دالر) درآمد دارم. “
بهبود معیشت
بانک جهانی در گزارشی نوشته است که زنانی مانند گل شیرین، توانسته‌اند با راه اندازی کار، به اقتصاد خود و خانواده‌های شان کمک نمایند.
عبدالوكیل حمید پور، مسوول ولایتی برنامه «توسعه روستاهای افغانستان» به بانک جهانی گفته است: “می‌توانم بگویم که برنامه توسعه روستایی (AREDP) وضعیت مردم را تغییر داده است. این همکاری‌های نزدیک حکومت با مردم، به نوعی اعتماد را ایجاد می‌کند. اکنون ما درخواستی‌هایی را از مردان و زنان از ولسوالی‌های مختلف پروان دریافت می‌کنیم. چون آنان مشتاق کسب و کارهای کوچک هستند و از حمایت ما استقبال می‌کنند. “
بانک جهانی نوشته است که این زنان منعکس کننده‌ی تغییرات کوچک، اما قابل توجه در بخش‌هایی از روستاهای افغانستان هستند. این زنان با بهره‌گیری از برنامه‌های مختلف حکومتی و برنامه‌های نهادهای حامی مالی این کشور، برای بهبود معیشت خود و توسعه روستاها نقش عمده‌ای را بازی می‌کنند.
آمنه عسکرزی، کارمند توسعه‌ای برنامه ملی باغداری و مالداری در بخش‌هایی از کابل می‌گوید: “ما به زنان فقیر در ایجاد کسب و کارهای کوچک و بخش سبزی‌داری در زمستان کار می‌کنیم. این برنامه به آنها کمک کرده است تا منبع موثر از درآمد را پیدا کنند که در نتیجه وضعیت معیشت آنان به‌گونه‌ی قابل‌ملاحظه‌ای تغییر کرده است.”
هدف برنامه ملی باغداری و مالداری که زیر نظر وزارت زراعت، آبیاری و مالداری فعالیت می‌کند، گسترش استفاده از شیوه‌های پیشرفته تولید محصولات کشاورزی می‌باشد که در حال حاضر این برنامه 33 ولایت را پوشش داده است.
این برنامه تا حالا حدود 390 هزار کشاورز زن و مرد را با فناوری‌های پیشرفته، دانش در زمینه‌ی باغداری و مالداری و هم‌چنین شیوه‌های پس از تولید مانند پیدا کردن بازار برای محصولات و تعامل با مشتریان، آشنا ساخته است.
کابل
در حدود 100 کیلومتر دور از شهرستان گل‌دره ولایت کابل، زرمینه زن 35 ساله‌ای است که در حال کار کردن در گل‌خانه‌ی کوچک خود می‌باشد. او در حال بسته‌بندی سبزی‌های گلخانه‌اش است که برای فروختن آماده آنها را برای فروختن آماده کند.
زرمینه نیز مانند گل‌شیرین، از یک سرمایه‌ی کوچک، کاری برای خود ایجاد کرده و اینگونه از خانواده‌اش حمایت می‌کند. او می‌گوید: “من سبزیجات را می‌کارم و آنها را به فروش می‌رسانم. هم‌چنین از آنها برای خانه نیز استفاده می‌کنم. من اینطوری می‌توانم مصارف خانواده‌ام را تامین کنم، گل‌خانه‌ام حتی در ماه‌های سرد زمستان نیز ما را بی‌بهره نماند.”
زرمینه با حمایت از پروژه باغداری و مالداری ملی (NHLP)، یک گلخانه کوچک را ایجاد کرد و کمک‌های تولیدی مانند تخم کشت و وسایل فنی را برای بهبود بخشیدن محصولات گل‌خانه‌ی خود دریافت می‌کند.
زرمینه که مادر هشت فرزند است، می‌گوید: “پیش از این من توانایی خرید تجهیزات و هم‌چنان دانش فنی برای مدیریت گلخانه نداشتم، پیش از این هیچ کاری را بلد نبودم.”
گروه‌های پس‌انداز
برنامه توسعه روستایی افغانستان در سال 2009 در ولایت پروان با هدف ایجاد فرصت‌های شغلی و افزایش درآمد ساکنان روستایی، با حمایت از تاسیس شرکت‌های کوچک آغاز شد. این برنامه در شش شهرستان این ولایت فعال است و تاکنون 868 گروه پس‌انداز ایجاد شده است که 488 گروه آن زنان هستند.
هر گروه، 10 تا 12 نفر عضو دارد. این گروه‌های پس‌انداز سپس به گروه پس اندازان قریه و انجمن قرضه‌دهی (VSLA) تبدیل می‌شوند.
بسیاری از زنان عضو این گروه‌های پس‌انداز، شرکت‌های کوچک را راه اندازی می‌کنند.
عبدالوكیل حمید پور، مسوول ولایتی برنامه «توسعه روستاهای افغانستان» در ولایت پروان، خاطر نشان كرد كه “پیش از این ما هیچ شغلی را كه توسط زنان در پروان انجام شود، شاهد نبودیم.”
به گفته‌ی او در حال حاضر 12 مغازه توسط زنان در روستا راه‌اندازی شده و 62 گروه قرضه‌دهی ایجاد شده است.
بامیان
زینب کریمی از زنان تجارت‌پیشه دیگر از ولایت بامیان است. او در ماه سنبله‌ی سال جاری خورشیدی در نمایشگاه روستایی که از سوی وزارت احیا و انکشاف دهات در کابل برگزار شده بود، شرکت کرده و تولیدات صنایع دستی را برای فروش آورده بود.
او در این نمایشگاه در مصاحبه‌ای با خبرنامه گفته است :” با آن که امروز، روز نخست نمایشگاه است، خوش‌بختانه استقبال خوبی شد و فروش ما نیز خوب بود. اگر تا دو روز دیگر نیز اینگونه ادامه یابد، تمام اجناس‌ام به‌فروش خواهد رفت.”
برنامه‌ی ملی انکشاف صنایع روستایی در سال ۲۰۱۰ میلادی در چارچوب وزارت احیا و انکشاف دهات افغانستان آغاز به فعالیت کرد. این برنامه ۶۹۴ روستا در ولایت‌های بلخ، هرات، بامیان، پروان و ننگرهار را پوشش داده است.
به گفته‌ی مسوولان وزارت احیا و انکشاف دهات افغانستان این برنامه توانسته است برای ۱۲۰ هزار روستایی نیازمند، زمینه‌ی کار و تجارت را فراهم کند.
افزودن دیدگاه