ده سال کار در دولت و به گفته خودش “تقاعد اجباری” او را به دست فروشی مبدل کرده که همه روزه روی جاده های غرب کابل برای فروش اجناس دست داشته اش، تقلا می کند. سلمان علی صادقی که رئیس پیشین انکشاف و دهات ولایت بامیان بوده، حدود سه ماه است که از آغاز صبح تا پایان ظهر در سرک‌های دشت برچی در ناحیه سیزدهم، کابل “زیرپیراهنی” می‌فروشد.
هر چند او خود از شرایط پیش آمده به عنوان تجربه‌ی تازه یاد می‌کند اما صدای نفس زدن‌ها و وقفه‌یی که هر لحظه میان کلماتش پدیدار می‌شود، خستگی و نارضایتی را از وضعیت موجود را به صورت خودکار به مخاطب انتقال می دهد.
مامور میانه رتبه حکومتی
آقای صادقی از سال‌های 1385 تا 1396 در پست‌های مختلف حکومتی کار کرده است.
آخرین سمت او ریاست انکشاف و دهات ولایت بامیان بوده که پس از روی کارآمدن سیستم سی‌بی‌آر از سمت‌اش برکنار شده است.
او قبل از آن نیز در سال 1385 در ریاست انکشاف و دهات دایکندی کار کرده است. اما قبل از این که وارد کار حکومتی شود مدت زیادی را در موسسات بین‌المللی مشغول بوده است.
آقای صادقی می گوید همواره تلاش کرده تا در حوزه های مسولیت خود در حکومت موثر واقع شود. به این جهت از کارکردهای خود می گوید و این که در جریان ماموریت خود، موفق به ساخت 33 باب مکتب، اعمار 5600 کیلومتر سرک از درجه سه تا 5 ، 20 پل 8 الی 100 متر روی دریای هلمند و همچنان اعمار شبکه‌های آب رسانی شده است.
آقای صادقی کار در موسسات نظیر سی‌ارسی و سی‌سی‌ای در بدخشان و میمنه را نیز در کارنامه خود دارد.
پدر توسعه مالستان
سلمان علی صادقی معروف به داشتن پشت کار و سخت کوشی است و به این جهت، از سوی بسیاری ها در ولسوالی مالستان ولایت غزنی، به پدر توسعه مالستان لقب گرفته است.
آقای صادقی، متولد سال 1333 در مالستان ولایت غزنی است. او در سال 1343 شامل مکتب مرادینه مرکز مالستان شده است. او در سال 1355 وارد دانشکده زراعت دانشگاه کابل شده است. اما با شروع جنگ‌های داخلی به پاکستان و ایران مهاجر می گردد.
او که به تقاعد سوق داده شده، می گوید که از حقوق این عنوان نیز محروم می‌باشد. اکنون آقای صادقی در یک خانواده 6 نفری زندگی می‌کند خود و همسرش منبع درآمد خانواده هستند.
آقای صادقی در دوران کاری خود تلاش کرده تا زمینه تحصیل بهتر را برای 4 فرزندش مهیا نماید اما حالا که پس از مدت‌ها کار در حکومت از امتیاز آن محروم است، با مشکلات اقتصادی و مالی دست به گریبان است.
آقای صادقی در گفتگو به خبرنامه گفت:”دو پسر بزرگم که در بخش طب تحصیل کرده‌اند تلاش دارند تا کاری پیدا کنند ولی شما می‌دانید که در افغانستان بدون واسطه و قدرت هیچ کسی نمی‌تواند کاری پیدا کند همانند من که از کار خود برکنار شدم.”
تکیه به دست فروشی
آقای صادقی 65 سال سن دارد و با مهارت کاری بالادر بخش‌های مختلف نتوانسته پس از کار در ریاست انکشاف و دهات بامیان جای دیگری مشغول شود.
او از روزمرگی‌های این روزهایش به خبرنامه گفت: “فعلا مصروف فروش زیرپیراهنی هستم و متاسفانه زیاد فروش هم ندارم. به دلیل این که کسانی که این کار را نکرده باشند متاسفانه فروش هم نمی‌توانند. زیرا بازار یک چالاکی و مهارت می‌خواهد و یک آدم ریش سفید بدون مهارت فروشندگی مانند من نمی‌تواند فروش هم داشته باشد.”
رئیس پیشین انکشاف و دهات بامیان، تا سن تقاعد نزدیک به 3 سال دیگر نیز فاصله داشته است. او که خود کارمند رسمی دولت بوده تنها به چهار دلیل می‌توانست از این سمت کنار برود؛ استعفاء، جرم، وفات یا سن تقاعد که به گفته آقای صادقی او در هیچ یکی از این معیارها قرار نمی گرفت. روزی نیز که از سمتش کنار می‌رود موضوع برایش واضح نبوده و مجبور به ترک وظیفه می‌شود.
این مرد دست‌فروش به امید کار برای خانواده اش همه روزه، از منطقه قلعه فتح‌الله تا دشت برچی در ناحیه سیزدهم می رود، تا با فروش اجناسش بتواند مقدار پولی درآمد داشته باشد. اما میانگین درآمد او، 350 افغانی در روز است که به گفته خودش تنها 60 افغانی آن را در مسیر مصرف می کند.
در تلاش نوشتن کتاب
این مامور بازنشسته دولت اکنون می‌خواهد از مسیر طی شده زندگی‌اش کتابی بنویسد؛ کتابی که تجربه‌های او و اوضاع کشور را بیان نماید. او سعی می کند با پولی که روزانه درآمد دارد، این کتاب را نشر کند.
او وضعیت کشور را سردرگم عنوان کرده گفت: “جنگ دوام دارد. هنوز هم دورنمای صلح و آمدن آن قطعی نیست تا زمانی که طالبان آن را نپذیرد، حکومت نیز برنامه‌های چندان پلان شده‌یی ندارد. اصلاحاتی که از آن رو نمایی می‌شود نمی‌تواند به نفع کشور باشد.”
افزودن دیدگاه