زهرا رضایی عضو تیم ملی مویتای افغانستان است. بانو رضایی به عنوان شجاع ترین بانوی 2016 شناخته شده است. بانو رضایی با عضویت فعال و قدرت منداش در رقابت های جهانی مویتای، بر علاوه به دست آوردن مدال نقره، به عنوان بانوی شجاع سال از سوی سازمان جهانی مویتای و سازمان حمایت از زنان سازمان ملل متحد شناخته شد. این بانوی جوان و ورزشکار افغانستان، لوح شجاع ترین بانوی جوان سال از سوی سازمان جهانی مویتای به دست آورده و به عنوان پرچمدار یونسکو یا سازمان حمایت زنان ملل متحد معرفی شد.
او با وزن 45 کیلوگرام توانست در مسابقات جهانی مویتای که در کشور تایلند برگزار شده بود، دو حریف خود از کشور پیرو و اوکراین را شکست بدهد و با توقف در مقابل حریف تایلندی اش، نایب قهرمان جوانان جهان شد. زهرا رضایی سه سال میشود، که در رشتهی مویتای ورزش می کند و با استعداد خاصی که داشته به تیم ملی مویتای راه پیدا کرده است.
زهرا رضایی با سنی کمی که دارد در یازده مسابقه اشتراک کرده و در هیچ یک از این مسابقات بازنده نبوده است. او در عین حال دستآوردهایی نیز از مسابقات قبلی اش داشته که شامل یازده مدال طلا و سه جام میشود.
خانم رضایی صنف ده مکتب است. او دوست دارد در آینده در رشتهای علوم سیاسی درس بخواند. می گوید علوم سیاسی یک رشته جذاب و خیلی خوب است به همین خاطر شوق خواندن این رشته را دارد.
خبرنامه به پاس زحمات و دستآوردهای که بانوی جوان افغان در سن کمش داشته است، گفتگوی را با او انجام داده است که در ادامه می آید:
خبرنامه: شما در جریان ورزش و مسابقات به چی مشکلات بر می خوردید؟
زهرا رضایی: روزهای اول که ما برای ورزش کردن به کلپ میرفتیم، همه به خانواده ما میگفتند که چی نیاز است دختر تان را به ورزش روان میکنید. یا به خودم میگفتند که شما دختر هستید چرا ورزش میکنید. از این چیزها خیلی زیاد میشنیدیم؛ اما هیچ وقت من تسلیم نشدم بیشتر و بیشتر تلاش کردم تا اینکه به این جا رسیدم
خبرنامه: بعد از اینکه به افغانستان آمدید از طرف مردم و دلت تشویق شدید؟
خانم رضایی: همان روزی که ما به میدان هوایی کابل رسیدم، مربی ما، خانواده و تعداد کمی از مردم در میدان هوایی به خاطر استقبال و تشویق ورزشکاران آمده بودند. اما ما امید داشتیم که تعداد زیاد از مردم عام و افراد دولتی را در میدان هوایی ببینیم.
خبرنامه: بعد از دریافت این مقام از طرف دولت تقدیر شدید؟
زهرا رضایی: ما ورزشکاران تا حالا هیچ گونه حمایت و تقدیری از طرف دولت نشده ایم. ما از دولت شکایت داریم، چون آنها از کسانیکه در مدت نود ثانیه میدان را به حریف خود واگذار کرده و دست خالی به کشور بر میگردند استقبال گرم میکنند. یا به بهانههای مختلف مورد تشویق قرار میدهند این گونه افراد را؛ اما ما که ماهها و سال ها زحمت میکشیم، تلاش میکنیم، با دست پر و با کسب افتخار به کشور بر میگردیم، حتا یک تشویق ساده هم نمیشویم. به این خاطر ناامیدیم و گلایه مند.
خبرنامه: یعنی حمایت دولت حتمی است و اگر این حمایت صورت نگیرد شما نمی توانید موفق باشید ؟
خانم رضایی: من نمیگویم دولت مرا حمایت کند؛ اما باید خانمها و آقایانی که سالها با تحمل مشکلات، تلاش میکنند تا در مسابقات جهانی راه پیدا کرده و افتخار برای کشور بیاورند، از طرف دولت تشویق شوند. چون آنها برای آوردن افتخار به کشورشان در این مسابقات اشتراک میکنند و افتخار میآورند.
خبرنامه: فدارسیون مویتای چه، آنها نیز حمایت نکردند ؟
زهرا رضایی: از فدراسیون ما خیلی سپاسگزار هستیم. چون آنها آنچه در توان داشتند از ما استقبال کردند و هرآنچه که نیاز داشتیم از کرمیچ گرفته تا لباس که برای میدان مسابقه لازم داشتیم برای ما فراهم ساخته بودند.
خبرنامه: سازمان یونسکو نظر به چی و یژگی، شما را به حیث شجاع ترین بانوی 2016 انتخاب کردند؟
زهرا رضایی: سازمان جهانی یونسکو نظر به این که من تنها و اولین بانو از افغانستان بودم که در این مسابقه اشتراک کرده بودم و دیگر داشتن حجاب و فعال بودنم، این مقام را به من دادند.
خبرنامه : چی مفکورهای باعث شد که شما لباس محللی( هزارگی) را در روز گرفتن مدال وگرفتن لوح افتخار شجاع ترین بانوی سال 2016 انتخاب کردید؟
زهرا رضایی: قبل از اینکه برای اشتراک به مسابقه بروم از مادرم خواستم که یک لباس محللی برایم آماده کند. فکر کردم شاید نیاز به لباسی داشته باشم که نشان دهم، ما چنین فرهنگ و لباسی داریم. دوست داشتم با این قسم لباس روی صحنه حاضر شوم. به همین خاطر این لباس را برای این برنامه انتخاب کردم.
خبرنامه: بانو رضایی فکر می کنید دولت یا نهادهای شخصی چگونه میتوانند با شما کمک کنند؟
زهرا رضایی: طوریکه همه میداند تمام ورزشکاران برای اینکه بتوانند دست آورد داشته باشند و یا افتخار آفرین باشند، به تشویق و فضای آرام و مناسبی که بتوانند با آرامش خاطر تمرین کنند، نیاز دارند. بانوان افغانستان بیشتر نیاز به تشویق دارند چون در کشور ما یک فضای کاملا مردسالانه حاکم است و به زنان چانس داده نشده که آنها رشد کنند. برای همین، باید به بانوان این حس داده شود که آنها هم میتوانند مانند مردان این سرزمین موفق باشند و در این گونه مسابقات اشتراک کنند.
افزودن دیدگاه