فست‌فوت 50/50؛ سنت شکنی در صنعت رستورانت داری

کابل شهری با جمعیت حدود شش میلیون نفر، با ذوق و سلیقه های متفاوت است. همین ذوق های متفاوت سبب شده است که در این شهر، سرمایه گذاران رستورانت های بسازند که غذاهای کشورهای مختلف و غذاهای مدرن و سنتی افغانستان در آنها آماده، پخش و برای مشتریان پیشکش شود.

از غذاهای عربی گرفته تا غذاهای امریکایی، اروپایی، ترکی، ایرانی و هر کشور دیگر که افرادی از آن کشورها در این جا زندگی می کنند و یا علاقه مندان افغان خود را دارند.

در این میان، کارته چهار، در غرب شهر کابل، محل تجمع بسیاری از رستورانت های مدرن و سنتی، با خدمات متفاوت و قیمت های متفاوت شده است. یکی از این رستورانت‌ها که خیلی وقت هم نیست به کار آغاز کرده است و در یک ساحه کوچک و محدود فعالیت می کند، رستورانت سندویج و فست‎فوت 50/50 است. رستورانت کوچک اما پر مشتری حوالی چهار راهی پل سرخ کارته چهار.

نام متفاوت، با نوع سرویس و غذاهای متفاوت و عمدتن برای جوانان دختر و پسر. یک جای کوچک بدون دهلیز های کج و پیج، با دیزان و دیکور آمیخته از سبک قدیمی و مدرن.

چرا 50/50 ؟

فرهاد مجیدی مدیر این رستورانت می‌گوید، 50/50 ارایه کننده مفهوم برابری است. آقای مجیدی به خبرنامه گفت که ” ما در رستورانت مان برابری را هم در بخش صنایع غذایی و در بخش کارمندان ما لحاظ کرده ایم. به همان اندازه که کارمندان مرد در رستورانت ما مصروف کار اند، بانوان نیز هستند. این یعنی عدالت را در نظر گرفته ایم و برای همین این نام را انتخاب کردیم.”

این رستورانت در افغانستان 3 نمایندگی دارد. دو نمایندگی اش در ولایت هرات فعالیت می‌کند و سومی هم در کابل. احتمال این که افزیش نمایندگی های دیگرش در کابل و شهرهای دیگر نیز هست. هر سه نمایندگی این رستورانت طوری طراحی شده است که حریمی میان زن و مرد وجود ندارد. یعنی زنان و مردان می توانند راحت زیر یک سقف و هر کدام دور میزی بنشینند و غذای شان را بخورند.

مجیدی می گوید، آنها به این دلیل بخش خانم‌ها و آقایان را در رستورانت 50/50 تفکیک نکرده اند، که باور دارند همه باید به یک پیمانه احترام شوند و با یک دیده به زنان و مردان، دست کم در رستورانت آنها دیده شود و این از ویژگی خاص این رستورانت است که فرهاد مجیدی به عنوان مدیر 50/50 به آن می بالد.

جذابیت رستورانت 50/50

مدیر این رستورانت و فست‌فوت کوچک می‌گوید، احترامی که در 50/50 به مشتری‌ها گذاشته می‌شود تضمین کننده ازدیاد مشتری‌های شان است. آقای مجیدی تأکید می‌کند که “با این کار هم در هرات و  هم در کابل توانسته ایم که جایگاه خوبی داشته باشیم. بیشتر مشتری‌های ما تحصیل کرده‌های جامعه هستند و وجود مشتری‌های دایمی و ثابت نشان دهنده ویژگی منحصر به فرد ما است.”

در دور و اطراف دیوار سالون کوچک این رستورانت به مشتری‌های فهمانده شده است که سیگار کشیدن در درون رستورانت ممنوع است. میان تعداد مشتری‌های این رستورانت تعادل وجود دارد، در محیط این رستورانت کوچک، به گفته‌ی مدیر آن، فضای حاکم است که هم برای آقایان و هم برای خانم‌ها امن است. با داشتن  پرسونل از طبقه خانم‌ها، مشتری‌های زن خود را مصؤون‌تر احساس می‌کنند و این باعث شده که به همان اندازه که این رستورانت مشتری‌های مرد دارد، مشتری‌های زن نیز دارد.

فرهاد مجیدی، این کار را 5 سال پیش در هرات شروع کرده است. او می گوید ما خواستیم، چندین نمایندگی در کابل داشته باشیم و تصمیم ما این بود تا اولین برند صنایع غذایی در کابل باشیم. آقای مجیدی می افزاید “غذاهای ما همه غذاهای کشور خود ماست. اما با شکل و دیزاین متفاوت و این یک ویژگی خاص این رستورانت با دیگر رستورانت‌ها می باشد.”

مشکل کارمندان زن

مشتریان این رستورانت، آنگونه که آقای مجیدی مدیر آن می‌گوید، اغلب فرهنگی‌های شهر کابل و یا تحصیل کردگان ولایت های دیگر اند که با دوستان کابلی شان گاهی به آنجا می آیند. بنا بر این کمتر اتفاق می افتد که این افراد چشم بدی به کارمندان دختر این محل داشته باشند. اما باز هم گاهی اتفاق می افتد که برخی از مشتریان به دختران در جریان سفارش گرفتن حرف های بگویند که خارج از اصول این رستورانت است. آقای مجیدی می‌گوید اگر متوجه چنین یک وضعیتی شوند، با آن دسته از مشتریان شان که در پی آزار و اذیت کارمندان شان باشند، برخورد جدی می‌کنند.

گذرکوشا، یکی از کارکنان این رستورانت است. او 17 ساله است و در صنف 11 مکتب درس می خواند. خانم کوشا می‌گوید “دو ماه است در این جا کار می‌کند. از کارش و از محیطی که این جا برای شان فراهم شده است، راضی است.”

اما خانم کوشا این را نیز می‌گوید، که همه چیز بستگی به رفتار خود انسان دارد؛ اما بعضی از مشتریان نگاه عجیبی به ما دارند شاید به نظر آنها این که دختران در چنین مکان‌هایی کار کنند عیب است. او تأکید می‌کند که باور او چیزی دیگری است. از نگاه‌های مغرضانه و بعضی حرف‌های نیش‌دار شان ناراحت نمی شوم.

خانم کوشا به خبرنامه گفت “من می‌خواهم روی پای خود بایستم و وابسته به کسی نباشم. به همین دلیل در این جا به کار شروع کردم. خانواده ام نیز هیچ مشکلی با کار من در این جا ندارند. روزانه از هشت صبح تا 9 شب این‌جا کار می‌کنم و هر ماه 9 هزار افغانی معاش دریافت می‌کنم. این برای من خیلی خوب است.”

اسما دختری دیگری است که در رستورانت 50/50 کار می‌کند. او 19 سال سن دارد و دانشجوی دانشکده شرعیات است. از هفت ماه به این سو در این رستورانت مصروف کار است.

اسما می‌گوید “با کار در این محیط بسیار راحت هستم. هیچ مشکلی ندارم. در اوایل نگاه برخی از مشتریان تحقیر آمیز بود و از حرف های نیش‌دار شان ناراحت می‌شدم؛ اما اکنون عادت کردم. تا جای رفتار افراد هم تغییر کرده است. هرچند که هنوزم هستند افرادی که حرف‌های شان را می‌گویند.”

اسما می‌گوید در ابتدا خانواده شان نگران بودند، اما اکنون آنها نیز اطمینان کردند که محیط این جا امن است و با کارم مشکل ندارند.

کار دختران در بیرون از خانه در جامعه افغانی، تا هنوز هم کمی مشکل ساز و پر درد سر است. به ویژه این که در یک محیط مثل رستورانت کار کنی. اما روی هم رفته رستورانت و فست‌فوت 50/50 تجربه عالی و جالبی است برای گذشته از باورهای حاکم سنتی که با حضور زنان در بیرون از خانه مشکل دارند.